Wat zal ik U antwoorden? Er is in alles wat u mij zendt en zegt, zoo iets spontaans, zoo een oprechte drang om mij iets te vertellen en te geven, dat ik nauwlijks weet wat ik U antwoorden zal. Er is in mijzelven zoo weinig spontaans en ik heb het zoo lief bij anderen. Ik geloof, dat als ik U in de stemming, waarin ik nu ben — eene soort weekheid, komende uit vele oorzaken te zamen — veèl schrijven ging, ik U misschien te veel zoû schrijven, meer dan goed is en dan ik wil. U zoû zoo niet zijn, niet waar, U zoû misschien tòch schrijven....

Laat mij U dus maar weinig schrijven en vergeef me het luttele, dat ik u nu geef: ik schijn U iets gegeven te hebben in mijn boek en ben er blij om: zoo is het ten minste niet voor niets geschreven en geleden, mijn arm boek van geluk...

Het zal mij plezier doen Uwe kennis te maken zoo ge hier komt, maar zal het U dat ook doen? U heeft u misschien een idee van mij gemaakt en U zal denkelijk een desilluzie vinden als U mij leert kennen. Zoo gaat het wel meer... Trouwens, u vindt me immers slecht, niet waar, omdat ik Cecile niet aan Taco gaf: dus de désilluzie zal misschien niet heel groot zijn. Slecht? Maar het leven is soms ook slecht, en toch, toch soms niet zoo een groote désilluzie, als men eerst denkt.