Maandag 14-III. '92.
Houwe,
Uw brief ontmoedigt me. En ik had u in mijn laatste schrijven wat geestdrift gevraagd![1]
Gij voelt "onbevredigde onbepaalde verlangens". Zijn die wel zoo onbepaald als ge zegt? Zijn het geen herinneringen aan een vroeger — en trouwens twijfelachtig — geluk? Ik wed dat ge weer aan... C(ircé) denkt. Ofwel lijdt ge maar aan een gewone verveling van niets-doener. Of komen die "onbepaalde verlangens" niet voort uit uw lang vasten?
In ieder geval, wat men zeer klaar kan lezen in uwen brief, dat is dat ge niet werkt. Werken is het hoogste genot. Ik ben nu zeer gelukkig omdat ik veel werk. Ik durf u geen ander geneesmiddel aanduiden, want ge zoudt weeral zeggen dat ik een cynieke kerel ben.
Wat me verveelt, dat is dat ge altijd spreekt van De Vrouw. Waarom moeten wij zooveel gewicht hangen aan dat schepsel? "De vrouw die me daaruit zal kunnen opwekken zal ik misschien nog kunnen beminnen?" Dat schrijft ge me! Wacht ge dan naar een vrouw om u te redden? Maar de kunst, smeerlap, de Kunst, dat kan ons altijd opbeuren en verzuiveren en alles doen vergeten. Begrijp toch dat gij niet geboren zijt om heel uw jeugd door te tobben en te verkwisten in onbeduidende minnerijtjes.
Gij zijt nog zoo een kind, Mane! Zoo een spontaan en receptief hart!
Ge zegt nu dat ge niemand meer ziet. Waarom? Geloof me, werp u voor eenigen tijd in een woelig en op-hol-rennend
[2]
leven. Dat zal u misschien goed doen. En vooral, tracht te leven in de werkelijkheid. En beschouw van heel hoog die onverschillige en "lamme geschiedenissen" waarvan ge spreekt. En liever dan in zulke nietjes een overgroot belang te stellen, werp "uw twintig jaar weg op den mesthoop van 't botte genieten" (netjes gezegd, recht als in een prozadicht). Op dien mesthoop, ten minste, zult ge geen stukje van uw ziel laten liggen!
En óns blad, denkt ge er niet meer aan? Ik heb al de gedichten van V[an] Langendonck gelezen. Bekijk eens, in de Ned[erlandsche] Dicht- en K[unst]halle, jgg 1887, b[lad]z[ijde] 512, een klinkdicht (zonder titel)[3] en jgg. 1888, b[lad]z[ijde] 426: 'k ben vreemd te moede.[4] In ónze taal heb ik geen gedichten gelezen dat met deze twee kan wedijveren.
Hebt ge nog iets ontvangen van Simons? Ik niet. "La Dupe" van Ancey, was maar middelmatig.[5] De rest is veel beter, schijnt het.
Ik heb geen lust meer om in de Vl[aamsche School] te schrijven. Buiten mijn artik[el] XX[6] zult ge misschien niets meer ontvangen. Houdt ge veel aan het letterk[undig] bijblad?[7] Ik zie er het nut niet van[.] Het zal niet "bommend" genoeg zijn, zal geen scherp afgeteekend karakter hebben. We zullen de Vl[aamsche School] toch nooit kunnen vervormen.
Nog eens, spreek van ons blad aan de oprechten.
Gust
Annotations
[1] Zie brief 58, excipit.
[3] Vermeylen bedoelt het sonnet (zonder titel) waarvan de eerste regel luidt: ' 'k heb u in smert gebaard en toch omvangen'. Het is het laatste van twee gedichten die onder titel 'Zomerschenacht' door Prosper van Langendonck gepubliceerd werden in Nederlandsche Kunst- en Dichthalle, X (1887-1888), p. 511-512. Het hier bedoelde sonnet staat op p. 512.
[4] Prosper van Langendonck, 'Gedichten', in: Nederlandsche Dicht- en Kunsthalle, XI (1888-1889), p. 426-427. Onder deze hoofding staan twee gedichten, waarvan het eerste getiteld is: ' 'k ben vreemd te moede'... (gedateerd april 1888) p. 426, en het tweede: Twee Sonnetten (gedateerd november 1888), p. 426-427.
[5] Dat was een van de stukken die door het Théâtre-Libre in Brussel werden opgevoerd. Ze worden allemaal opgesomd in brief 58.
[6] August Vermeylen, 'De XX te Brussel', in: De Vlaamsche School nr., V (1892), p. 73-75.
[7] De Vlaamsche School nr., V (1892)65-72.
