Emmanuel de Bom
Anselmostraat, 5,
te Antwerpen
< | Resultaat 998 van 1419 | > |
---|
Benoit, Peter (° 1834 - ✝ 1901)
Vlaamse componist met internationale faam. Hij was een vurig verdediger van Nederlandstalig muziekonderwijs en liet zijn Vlaamsgezindheid ook in zijn romantische muziek tot uiting komen. Hij wilde het Vlaamse volk cultureel emanciperen en probeerde dat onder meer in zijn bekende oratorium 'De Schelde' (1868). Emmanuel de Bom wijdde verscheidene artikelen aan zijn werk.
Bom-Aulit, Eleonora (Nora) de (° 1879 - ✝ 1955)
Na een kortstondige relatie met Lode Ontrop huwde ze op 24 augustus 1901 met Emmanuel de Bom. Door haar permanent wankele gezondheid en de hoge mate waarin ze beïnvloed was door de (waan-)ideeën van 'waterdokter' Alwyn van Son, bleef het huwelijk echter 'in alle betekenissen van het woord onvruchtbaar'.
Dwelshauvers, Jacques (° 1872 - ✝ 1940)
Schreef onder de naam Jacques Mesnil.
Brusselse kunsthistoricus die na zijn studies ook jarenlang in Italië en Frankrijk heeft gewoond. Mesnil was een militante anarchist die een duidelijke stempel drukte op het tijdschrift Van Nu en Straks. Omstreeks 1897 geraakte hij in onmin met zijn studiegenoot August Vermeylen, omdat die niet trouw genoeg zou hebben gehandeld naar hun anarchistische idealen. De Bom was dooppeter van Lorenzo, de zoon van Mesnil, die in 1899 werd geboren.
Vermeylen, August (° 1872 - ✝ 1945)
Aanvankelijk sterk anarchistisch geïnspireerde en non-conformistische schrijver die het vooral moest hebben van zijn essays. Tot zijn voornaamste bijdragen aan Van Nu en Straks (waarvan hij in een aantal opzichten de geestelijke leider was) behoren behalve zijn literaire kronieken ook zijn opstellen Kritiek der Vlaamsche Beweging en Kunst in de vrije gemeenschap. Van de Woestijne had een ambigue relatie met hem. Hij noemde Vermeylen in een brief aan Lode Ontrop een 'groot dilettant, die zich veel vergist maar toch steeds verstandelijk-interessant blijft'. Vermeylen wordt vaak verweten dat hij zich na de eeuwwisseling steeds meer conformeerde. Na de Eerste Wereldoorlog koos hij voor een carrière in de politiek en werd hij een boegbeeld van de socialisten.