A[msterdam] 16-Sept[ember] '92 11u.
O kerel, kerel! — Je bent zooals je zelf zegt nog 'n jong veulen en daarom wil ik er je niet te hard om vallen om wat je me aangedaan hebt. Veeleer verwijt ik me zelf, dat ik zoo onvoorzichtig ben geweest, om m'n Heiligste te toonen aan iemand die niet bewezen had, dat ie zwijgen kon, integendeel door z'n dadelijk vertellen Zaterdag van wat hij beloofd had te zullen zwijgen, toonde dit niet te kunnen. Maar ik meende in m'n onnoozelheid, dat u herhaald aandringen op de meest strenge discretie toch wel helpen zou! De belofte werd gedaan, Maandagmiddag, en Dinsdag geschonden![1]
[']t Is afschuwelijk! — Had ik je niet zóo gezegd, dat niemand weten mocht dat ik je van dit stuk van haar had voorgelezen?[2] Had je me niet beloofd te zullen zwijgen? En verdomd, als 'n klein kind, dat z'n mond niet houden kan, ga je dadelijk aan Vermeylen ervan spreken, die 'n botterik moet wezen om geen conclusies te trekken!
Ik ben woest nijdig op je geweest. Dat zul je zien uit inliggenden,[3] die al ter verzending voor je gereed lag, toen ik bedacht, dat die je misschien wat al te hard zou aanpakken ineens. Ik ben nú meer bedroefd dan boos; bedroefd om m'n bedrogen vertrouwen, bedroefd om de gevolgen dáarvan.
Je kent me, naar ik nu geloof, nog maar half. Ik ben 'n serieus mensch en m'n liefde is voor mij den hoogsten levensernst. M'n vertrouwen is het ook. Wie dat hebben wil, moet toonen dat ik op hem rekenen kan als op 'n serieus mensch!
Je hebt me veel verdriet aangedaan.
Leo
N[ota ]B[ene]. Dit schrijven éérst lezen!
Annotations
[1] Maandag 12 en dinsdag 13 september. Emmanuel de Bom was maandag in Amsterdam. Zie brief 141, noot 1bis.
[2] Toneelstuk van Josine Mees, zijn latere vrouw, met als titel Ontgoocheld. Zie brief 107, noot 3; 147 en 171.
