A[msterdam] 18 Sept[ember] '92
[']t Is aan mij nu, om schuld te bekennen, kerel. — Je hebt in dit éene het recht aan je zij: Niet om te kletsen, maar uit enthousiasme heb je je mond voorbijgepraat.[1] Al blijft de uitkomst voor mij hetzelfde, en al getuigt ook dit nog van weinig zelfbeheersching, ik erken dat het een belangrijk verschil maakt.
En ook dit doet me plezier, doet me goed in je brief, dat je nu zelf voelt wat je me aangedaan hebt en door mijn harde woorden tot meer zelfkennis gekomen bent.
Daarom wil ik je dit voorstel doen, dat je zult kunnen aannemen, denk ik: "Ga met je zelf te rade, kijk in je, en beproef je zelfbeheersching.["] Zoodra je zult weten, dat je mijn vertrouwen weer kunt aannemen, schrijf [']t me dan en ik zal [']t je geven; met meer gerustheid dan ooit. — Mijn sympathie heb je niet verloren, omdat ik wat je gedaan hebt beschouw als iets zwaks in je, 'n ondoordachtheid, niet als 'n kwaad; maar op 'n al te weeken grond kan 'n mensch niet bouwen. Wij Amsterdammers gaan dan heien; laat [']t gebeurde [']n heipaal wezen, waarop later [']t gebouw van m'n vertrouwen weer opgericht kan worden. Ik zal inmiddels graag van je blijven hooren; en je ook schrijven, al is [']t niet over m'n intiemste leven[2] tot — nú dat weet je —
Als je iets met die Nieuwe Courant wilt probeeren,[3] schrijf dan aan Obreen. Hij is nu hier, en logeert bij zijn broeder, achter het rijksmuseum.
Van middag sprak ik Kes. Tot mijn spijt geen gunstig oordeel over De Boertige Optocht.[4] Hij vindt de geestigheid gezocht en de instrumentatie niet bizonder.
[2]
Laat Mortelmans dan nu eens wat sturen, dat ie-zelf zijn beste werk vindt. Deze week dineer ik bij Kes en hoor er dan wel nader van.
Ik schrijf je nu kort omdat ik vandaag geen tijd meer heb en dezen verzenden wil. Trouwens, ik heb je niets bizonders te vermelden sinds verleden week. Alles is bij het oude. De laatste dagen had ik veel afleiding en werkte daardoor te weinig.
Ik ben nu weer kalm en sta meer objectief tegenover [']t gebeurde.[5] Daarom druk ik je nu de hand, in dank voor je sympathie en hoop dat m'n schudding je goed zal gedaan hebben.
Leo
Annotations
[2] Zijn toekomstige vrouw Josine Mees.
[4] De Boertige Optocht is een symphonisch werk van Lodewijk Mortelmans. Het stuk werd herhaaldelijk in Antwerpen opgevoerd in de Dierentuinconcerten o.l.v. Edward Keurvels.
Op de partituur in handschrift, in het bezit van Mortelmans, schreef deze, op 23 juli 1942: 'Dit stukje werd in het begin mijner twintiger jaren geschreven, en verschillende malen te Antwerpen uitgevoerd. De oorspronkelijke partituur, alsmede die van twee andere jongelingswerken, Wilde Jacht en Streven naar 't Ideaal verdwenen op onverklaarbare wijze, gedurende het jaar 1941. Vruchteloze opsporingen brachten geen licht. Zijn ze voorgoed verloren? Ten einde te redden wat te redden viel heb ik uit het geheugen, en met behulp van eenige partijen van het oorspronkelijk orkestmateriaal voorliggende partituur samengesteld. De gang van den oorspronkelijken Boertigen Optocht bleef ongewijzigd. De orkestratie onderging een bewerking — L[odewijk Mortelmans]'. Zie J.L. Broeckx, Lodewijk Mortelmans (Antwerpen, Standaard-Boekhandel, 1945), p. 238-239 en p. 329.
De Kroniek van Joris de Bom 'Ons Muzikaal Leven', in: De Vlaamsche School, nr. IV (1891) laatste aflevering, p. 188 geeft volgend kort bericht: 'Lodewijk Mortelmans heeft een nieuw symphonisch tafereel voltooid, een alla marcia, Boertige Optocht, getiteld.'
