Woensdag avond. 14 Juni '93.
Er ligt in uw schrijven, houwe, een bitterheid die me plaagt. Er is niets dat ons van elkander vervreemdt, schijnt me.
Ik ben misschien "de houwe van eertijds" niet meer. Maar de nieuwe houwe, van nu, (dien ge nog niet kent) heeft meer dan één aanrakingspunt met den houwen Mane. Die "nuë" houwe is min dan ooit van u vervreemd.
En ge weet niet hoe ge mij verveelt & verdriet met te spreken van "den savanten, onder-Bourgets priegelenden deMeere" (helaas!).[1]
Ja, 't is waar, ik vertel u niet meer van mijn innig leven. En ziehier de echte reden. den Zondag avond schrijf ik aan Jacques, & ik ben te lui om tweemaal hetzelfde te schrijven. Ik wil mij niet excuseeren, die reden die 'k u opgeef is misschien heel slecht, maar ik verzeker u dat ze de éénige is.
En gij ook hebt me niet veel geschreven "van daarbinnen"... Er is dit jaar, van u tot mij, een zeker wantrouwen: gij gelooft dat ik u inferieur acht, dat ik uwe kunst niet meer waardeer, enz. Wanneer ik een stuk van u slecht vind denkt ge dat ik uw kunst misprijs. En wanneer ik er goed van spreek (dat altijd gemeend is, dat weet ge zoo wel als ik), beweert ge dat ik zoo handel alleen om u content te stellen, alsof ik wilde zeggen: Enfin, de Mane heeft 's iets goeds gemaakt: zoo 'n rariteit verdient heel veel lof!
De waarheid is: dat ik tegenwoordig heel weinig dingen waardeer (in de letterkunde), & vooral niet mijn werk. B.v. wanneer ik schreef van onder-Bourgets[2] dacht ik veel meer aan "Heimwee" dan aan Blonde Gedachten. Een brief aan Jacques geschreven kon hiervan getuige zijn.
Ik voel wel dat we weer eens innig met elkaar moesten praten.
Ik heb u heel veel dingen te zeggen, & kan u dat allemaal niet schrijven, dat zou me twee à drie uren vergen. En ik kàn niet, ik kàn niet,
[2]
ik kan nìet! Denk toch dat mijn exaam binnen één maand plaats grijpt. Ik heb bijna alles te leeren, veel meer dan ik eerst dacht. Dezen nacht heb ik vier uren geslapen, & de vorigen nacht vijf. Ge verstaat toch dat ik dan niet de minste lust gevoel om van mijn... zieleleven te vertellen!
Er is maar één ding dat u kan genezen: werk. Indien ge op dit oogenblik niet kunt schrijven, studeer dan de philosophie van Leibnitz of de kunst der Assyriërs of de theorieën der scheikunde of metallurgie of wat ge ook wilt, maar span u aan een werk. Zoo alleen kan men leven.
Ik zal waarschijnlijk Maandag naar Calmpthout gaan, om dat 3e nr.[2]. Ik ga hier weg om 6,10 & ben bij Van de V[elde] om 8.11. Ik geloof dat we den héélen dag dóor zullen moeten werken (Ik dacht eerst twee dagen te blijven, maar dat is me bepaald onmogelijk).
Ik zal trachten zoo vroeg mogelijk naar Antwerpen terug te komen, maar vrees dat we niet veel zullen kunnen spreken. Indien ge mij Maandag niet ziet (ik zal u in ieder geval verwittigen), moet ge toekomende week naar Brussel overkomen (liever in de week dan 's Zondags, indien 't mogelijk is, want ik heb lust om met u wat naar buiten te gaan wandelen, & val niet graag op zondagsvolk).
Indien ik nu zeer dapper doorwerk kan ik twee dagen uitrusten toekomende week (indien dat uitrusten mag heeten, het 3e nr samenstellen!). Dat doet me zooveel niet, één dag te verliezen voor mijn studie, maar niets is zoo vervelend als die studie iederen dag te moeten onderbreken voor één of twee uren. Ik antwoord alleen op de brieven waarop ik moet antwoorden.
Het is dus goed begrepen: indien ik Maandag in Antwerpen niet kan blijven komt ge naar Brussel eenige dagen later.
Ik sluit zonder te herlezen, met den handdruk van den houwe
G[ust]
omkeeren
Hebt gij het nr van Ruef.[3]
Wilt ge mij twee nrs van Tybaert afzenden? Ik zal u die betalen in postzegels, die ge zult gebruiken met me te schrijven, want om brieven te lezen heb ik nog wel tijd.
Annotations
[1] A.V. de Meere is het pseudoniem waaronder August Vermeylen het essay 'Aantekeningen over een hedendaagse richting' publiceerde in Van Nu en Straks (2, [1893], p. 9-16). Zie brief 104, noot 1.
