Ik vind heden geen tijd om u te schrijven, hoop nochtans dat ge dit nog dezen avond krijgt.

Ge zult het zeker niet... kwalijk genomen hebben, wat ik u schreef?[1] Qui aime bien... — En dan ge weet dat ik geen fijngevoelige jongen ben & ge moet me wel nemen zooals ik ben. Ik geloof dat mijn brutaalheid u tot nog toe geen slechte diensten bewezen heeft, vermits ge mij in déze zaak nog eens gelijk geeft.

Het doet me genoegen dat ge nu, vanzelf, tot de overtuiging gekomen zijt dat ge moest schrijven zooals gij doet. Die brief dien ge gaat zenden schijnt nu zeer goed. — Ik had eerst niet begrepen wat zij u schrijft, en waarom dat nieuws dat ze "eben krank" was, u zoo verblijdde & "memorabel" scheen. Dat is natuurlijk een maandelijksche krankheid?[2] Zoo ja, Allelujah, Allelujah!! Allelujah!! Allelujah!!!!

Dit legt genoeg mijn stemming uit. Dus, alles is uit. Ge schrijft haar, na dezen laatsten brief, in 't geheel niet meer? Ge antwoordt op geen brief van haar meer?

Voelt ge geen frisscher lucht rond u? Er zal niets meer tusschen ons zijn!