P[ost Scriptum] Ik wil U wel, alvorens mijn brief te sluiten, nog eene inlichting geven, die U misschien kan dienen voor uwe bëoordeeling. Men beschuldigt mij, in 'het recht v.d. Sterkste' opzettelijk, om het louter vermaak ontstichting te verwekken, vooral pornographische toestanden te hebben geteekend; men schijnt zelfs te willen beweren, dat ik niet anders schrijven kan. Ik heb, dienaangaande, [2] het geweten klaar. Ik ben eenvoudig niet achteruitgeschrokken voor de waarheid; ik zou mijn boek veel liever anders mogen schrijven hebben, ik heb er zelfs mede geprobeerd; maar het was valsch: ik voelde dat ik in den aangevangen trant moest voortgaan, of het heelemaal in den steek laten. Ik heb het 3 jaar laten liggen, zonder het te willen uitgeven. Toen heb ik het nog eens opnieuw gelezen, nog eens gepoogd er aan te veranderen, en niet gekund. Ik heb het eindelijk laten drukken met de gedachte dat het — al ware het ook maar als curieus document — eenige waarde heeft.

Nu, ik geloof niet, dat ik in dien trant zal voortgaan. Ik heb een tweede, grooter werk geschreven, getiteld "Sursum Corda!" een roman over de Burgerij en tevens een sociale roman, die heel verschillend opgevat is. Het ruwe, het dierlijke is er uit verbannen. Wat waar is in het R[echt van den Sterkste] zou valsch worden in S[ursum Corda] Ik zal dit boek nog niet seffens uitgeven; ik bewaar het tot antwoord voor dezen die mij van moedwillige en onartistieke pornographie beschuldigen.