Ik kom even thuis van den buiten waar ik een nieuwe provisie indrukken was gaan opdoen voor een nieuw ding dat ik wil maken (de simpele historie van een mensch),[1] en vind, als eersten groet, uw boek en zijn vriendelijke opdracht.[2]

Moet ik u zeggen hoe innig ik u om die onverwachte eer bedank?.. Want woorden zijn zoo koud, en hier heb ik behoefte u warm de hand te drukken. Uw boek vind ik mooi. Ik wil er niet meer van zeggen, want ik heb noch het recht noch de bevoegdheid over zulke werken te spreken, allerminst daarenboven aan den schrijver ervan. En daarbij, men vergist zich zoo licht ("errare humanum est", zegt een ouwe vriend van me, wiens naam ik niet noemen zal, omdat ik die niet ken),[*] en dan zoudt ge zeggen: "die van de Woestyne, wat een kneukel!" En daarom zeg ik u liever dat ik het boek mooi vind, zonder meer, en verzoek u te gelooven dat ik rechtzinnig "mijn buik rechtuit" spreek, gelijk ze hier te Gent plegen te zeggen.