Beste Mevrouw.
Wij zijn daar even terug gekomen van het huwelijks feest van mijn schoonbroer,[1] en ik heb niet vroeger de gelegenheid gevonden U voor uwe aller vriendelijkste ontvangst te bedanken;[2] Ik ben er zeer door getroffen geweest en behoud er de aangenaamste herinnering aan. Ik hoop wel U weldra te mogen bewijzen, hoe zeer ik hecht aan onze zoo goede begonnen betrekkingen. Mijn man betuigt U tevens zijn dank, en zijn eerbied, en verzoekt u naast mij den heer de Bom zijn hartelijkste groet over te brengen. met al onze vriendschap en genegenheid
Waarde Mane,
Wat zegt-de nu van mijn vrouw? Ze heeft dat heel alleen begaan! Zoudt-de willen gelooven dat ze op den einde tóch nog Vlaamsch zal leeren?[4] — Nu gaat ze naar bed, want het is 'k en weet niet hoe laat. Maar ze heeft er aan gehecht u en Mevrouw eerst nog een woord van dank te sturen, waar ik me van harte bij aansluit.
En de goede appeltaarten! Waar verkoopt men ze? Als ze goed bewaren moogt ge er me zes dozijnen laten sturen.
En nu ga ik ook slapen, want ik zeever een beetje.
Ik verhoop van u hetzelfde, en verblijf intusschen
Uw Karel
P.S. A propos van verblijf: er is er altijd voor u in de Prins Albertstraat. Maak er spoedig gebruik van, bidden wij u.
Annotations
[1]
Eduard van de Woestijne trouwde op 8 maart 1904 in Sint-Jans-Molenbeek met Alice Spelkens.
[2] Wellicht werden Van de Woestijne en zijn vrouw door de Emmanuel en Nora de Bom ontvangen voor of na de lezing die Van de Woestijne op 5 maart 1904 voor de Vlaamsche Kring heeft gehouden. Van de Woestijne schreef rond deze periode een gelijkaardige dankbrief aan zijn vriend Lode Ontrop.
[3] Op 18 januari 1904 werden Karel en Mariette van de Woestijne uit het bevolkingsregister van SintMartens-Latem geschrapt. Op 10 februari 1904, drie dagen voor hun huwelijk, verschijnt hun naam in het register van Sint-Amandsberg. Ze zullen er tot eind mei 1905 wonen in de Prins Albertstraat.
[4] Maria ('Mariette') was de dochter van de Gentse spiegelmaker en handelaar Franciscus van Hende en zijn vrouw Joanna Alloncius, en kreeg van hen de voorname opvoeding die gebruikelijk was in de gegoede burgerij, waarvan het bijwonen van talloze theater- en muziekopvoeringen deel uitmaakte. Voor een meisje van haar stand was het bovendien gebruikelijk dat zij in het Frans werd opgevoed. Als Gentse kende zij ook wel Nederlands, al was het voor haar allesbehalve een evidentie om vlekkeloos die (schrijf-)taal te hanteren. Het overdreven enthousiasme over het 'Vlaamsch' van zijn vrouw, is mogelijk ook een verwijzing naar de anekdote die Mariette jaren later vertelde over een etentje dat M.E. Belpaire na deze lezing had georganiseerd. Toen Mariette bij die gelegenheid een aanbod voor een extra portie kip beleefd had afgewezen, had Louisa Duykers haar gevraagd of zij misschien geen kip lustte. Uit de memoires van Mariette van Hende: 'Nog nooit had ik beschaafd Nederlands gesproken en tot beheerste vreugde van de genodigden, antwoordde ik: "Ik heb het kieken zeer lief". Dit woord kreeg 'vleugels' en bezorgde me in de Vlaamse literaire middens een gewisse populariteit'. Zie Els Durnez en Marc Somers: Latemse memoires. Herinneringen van Mevrouw Karel Van de Woestijne en Julius De Praetere, Hadewijch, Antwerpen-Baarn, 1995, p. 61. Zie ook brief 309, noot 4.
