<Resultaat 196 van 1419

>

22 februari 1907, Emmanuel de Bom aan Karel van de Woestijne

Indextermen Metadata
Titel: 22 februari 1907, Emmanuel de Bom aan Karel van de Woestijne
Auteur: Emmanuel de Bom
Geadresseerde: Karel van de Woestijne
Plaats van verzending:
Datum: 1907-02-22
Brieftype: Brief, geen omslag
Afmetingen:
Fysieke bijzonderheden:
Bewaarplaats: Letterenhuis, Antwerpen, België
Collectie: W803, nummer
Elektronische publicatie: Centrum voor Teksteditie en Bronnenstudie / Centre for Scholarly Editing and Document Studies Gent © Copyright, CTB
Editeur: Bert Van Raemdonck
Promotor: Prof. dr. Yves T'Sjoen, Em. prof. dr. Anne Marie Musschoot

22/2 '07.
Karel, weet ge dat aan het h[and]s[chrift] Vermandere 't slot ontbreekt:[1] midden een woord blz. 60 breekt het af, het was er niet bij, 'k heb goed gecontroleerd. Ik vind — behalve dat hier en daar 't komieke er wat dik op ligt, er een paar hoofdstukken lang gerokken zijn — deze kopij zeer geschikt. Stuur het slot maar rechtstr[eeks] aan Vermeylen — ik kan 't zóó best beoordeelen. Hij heeft die 60 blzn. vandaag al.
H[and van Manuel]

Annotations

Register

Naam - persoon

Vermandere, René (° 1857 - ✝ 1944)

Schrijver en journalist die sinds 1895 voor de Gazet van Antwerpen werkte. GustaafVerriest had hem tijdens een optreden in Leuvense studentenkringen ontdekt. Onder diens impuls verscheen in 1907 het voornaamste werk van Vermandere, Van Zon-zaliger door hemzelf.

Vermeylen, August (° 1872 - ✝ 1945)

Aanvankelijk sterk anarchistisch geïnspireerde en non-conformistische schrijver die het vooral moest hebben van zijn essays. Tot zijn voornaamste bijdragen aan Van Nu en Straks (waarvan hij in een aantal opzichten de geestelijke leider was) behoren behalve zijn literaire kronieken ook zijn opstellen Kritiek der Vlaamsche Beweging en Kunst in de vrije gemeenschap. Van de Woestijne had een ambigue relatie met hem. Hij noemde Vermeylen in een brief aan Lode Ontrop een 'groot dilettant, die zich veel vergist maar toch steeds verstandelijk-interessant blijft'. Vermeylen wordt vaak verweten dat hij zich na de eeuwwisseling steeds meer conformeerde. Na de Eerste Wereldoorlog koos hij voor een carrière in de politiek en werd hij een boegbeeld van de socialisten.