Beste Nora en Manuel,
Wij nemen de gelegenheid van uwe aluminium-bruiloft[1] — een wél licht, maar glansvol en helder metaal — te baat, om u opnieuw de betuigenis, de verzekering, de onomstootbaarheid van onze hoogst-vriendschappelijke gevoelens in hoofd en hart te hameren. Was het niet dat we dat slechts heden kwamen te vernemen — in den "Petit Bleu" van gisteren mocht ik er niets over lezen, helaas! — gij zoudt aan een sonnet te uwer eere niet ontkomen zijn, en Mariette ware capabel geweest, voor u een taarte te bakken. — Nu ontkomt ge aan de indigestie die deze had vermocht u te bezorgen, alsmede aan de ontroering die mijne lyriek bij u overdadig had kunnen wekken. Iets waar ik u alweer proficiat meê wensch...
Dank, Manuël, voor de overige inlichtingen. Wij maken er gebruik van.
Iets anders: mocht d[e Heer] L[eo] Simons nog bij u zijn, wilt ge hem verwittigen dat, te zelfder tijd met dit papier, 't handschrift, of 'tgeen ik er nog van heb, van Homeros' Ilias, geheel kompleet aan zijn adres vertrekt?[2]
Er is nog iets. De H[eer] Simons zou me zeer verplichten door toezending van 'tgeen me nog aan honorarium voor die vertaling toekomt, liefst onmiddellijk, want ik heb dat geld tegen Dinsdag noodig. Heb ik het niet, dan ben ik gedwongen mij te zelfmoorden om de eer mijner familie te redden...
In ernst, zoudt ge hem dat eens willen zeggen, voor 't geval dat hij soms langeren tijd in Antwerpen zou blijven? Hij mag het gerust in Hollandsch geld sturen: ik krijg dat hier gemakkelijk gewisseld. Dank bij voorbaat. Apropos van die bloemlezing van Vl[aamsche] verzen sedert 1830:[3] ik had hier gisteren Prosper — die weêr ziek is geweest, — en sprak er hem over. Wij spraken af dat we dat werk eventuëel best samen (hij en ik) konden doen. Van hem alleen komt er niets, dat weet ge. En ik zou aldus bij zijn kennis van de vorige generaties winnen...
Nu, adjuus, wij moeten scheiden.
Her-geproficiaat, en onze hartelijkste groeten. Groet ook van mijnentwege de H[eer] Simons.
Van harte
Uw Karel
Annotations
[1] Emmanuel de Bom en Nora Aulit waren op 24 augustus 1907 zes jaar getrouwd. De term 'aluminium bruiloft' is van Van de Woestijne zelf. Een huwelijk dat aan zijn zesde verjaardag toe is, wordt soms wel een 'ijzeren bruiloft' genoemd.
