Beste Manuel.
Wij ontvangen daareven het bericht. En ik zal er niet veel woorden om doen, om u te zeggen dat ik waarlijk met u meê voel.[1] — Gij hebt met verscheiden malen van uw vader gesproken. Ik weet nog zoo goed — 't is al tien jaren geleden — hoe ge me voor 't eerst over hem spraakt. 't Was te Gent; gij waart met Schamelhout. Uw vader was heel ziek aan zijne oogen... En gij verteldet van zijn eigenaardig figuur, van zijne schoone, gedegene persoonlijkheid. Ik verstond dat gij hem zeer lief moest hebben, tweeërlei lief, omdat hij uw vader was, en omdat hij een schoon en bijzonder mensch was... Men heeft ze misschien nog meer lief, omdat ze zeer oud worden; al 't ijdele, al 't onnoodige valt er van af; zij vertoonen zich moreel naakt; men gevoelt zich waarlijk een kind ernaast, — en niet altijd een goed kind...
Maar dit zijn reeds... woorden. Vergeef me, waar ik maar beter zwijgen zou. En laat me alleen herhalen dat ik in gedachte met u ben.
Hoe stelt Nora het thans? 't Is zoolang dat ik van u niets hoorde. Was uw vader lang reeds ziek misschien? Ik zie overigens niemand meer, tegenwoordig. Ik ben zelf ziek, weêr neurastheniek. God betere 't.
Mariette neemt mede innig deel. Zij groet u beiden van harte, evenals ik-zelf doe.
Uw verkleefde
Karel v.d.w.
Annotations
[1] Petrus de Bom, de vader van Emmanuel, stierf op 26 december 1907. Op 27 november was hij 82 geworden.
