Ik heb nooit zooveel brieven ontvangen over eenzelfde onderwerp.[1] Ik verzeker u dat ik aan al die blijken van vriendschap — en ze komen niet alleen van u, al vermoed ik dat gij de eenige opstoker zijt! — dat ik, zooals ik zei, aan al die blijken zeer gevoelig ben. Zij wekken bij mij de vlijende illusie dat men mij te Antwerpen eene verrassing voorbereidt, als daar zou zijn, b.v. het aanbieden van mijn borstbeeld, bekroond met Paaschlelies.

Maar.... Manuël, ik ben een zwakke, en daarom keer ik op mijn besluit niet terug. Ik heb u de redenen opgegeven. Er komt bij dat ik ziek ben, dat mijn lijf vol rheumatismale[*] voorjaarskrankheden zit, die de minste buitensporigheid zou verergeren. En dan: ik ga nooit naar banketten, zelfs niet naar de jaarlijksche dito's van de Koninklijke Vlaamsche Academie, waar men nochtans een aantal pastoors kan zien eten; zelfs niet naar die van de Faculteit van Wijsbegeerte en Letteren, waar Pirenne-zelf de wijnen voor uitkiest....[2] Dus....

Zondag zal ik van harte met u zijn. Maar 't overige van mijn lichaam blijft te Oostende, achter mijn kachel.