Wat beteekent, midden in uw lyrische uitspattingen over uw geluk,[1] die pessimistische achterdocht van mijn vriendschap? Verdenkt ge mijn goede trouw? Ge beschuldigt me van een hoop brutale streken waaraan ik zelf niet gedacht had!

"Mijn gebrek aan... aan meêleven!" Raar, bizonder raar! Ge zult ten minste bekennen dat men... of beter: een vriend, soms nogal moeite voelt om u te volgen, in dien steeple-chase van uw hart (da's 'en metaphoor!): voor twee weken waart ge aan 't jammeren in een poel, en op eens vliegt ge boven de hoogste hoogte van de platonische liefde! Weet ge wat ons ontbreekt: we leven niet genoeg samen. Ik moet volstrekt met u spreken. Over eenige dagen aanzag ik u als een zieke (ik verachtte u niet, zulle!) en ik dacht zelfs zeer ernstig (lach niet!) het hypnotism te gebruiken om u te genezen. Nu dat dat edele — maar voor mij nog al te onbepaalde — beeld Myra's daartusschen komt zweven, begrijp ik niets meer. Spreek niet van onverschilligheid maar uw brieven zijn zoo raadselachtig!

We moeten eens lang kouten & praten. Uw laatste brief heeft me nog bewezen dat ge me niet kent. Ik ben wel zoo cyniek niet als ge denkt. Voor 't oogenblik benijd ik u. Ge bemint dus! Dat moet een aardig effect maken. Ik heb dat nooit gevoeld. Ik heb me soms ingebeeld dat ik beminde, maar nu moet ik wel bekennen dat het maar inbeelding was, en dat maakt me zeer "nostalgisch". Ik ben altijd geweest als een kind dat zijn speelgoed breekt, een klein meisje [2] dat zijn pop "wamt" om te zien wat er in den buik steekt. In den buik van mijn poppen heb ik niets gevonden dan smeerlapperij. En dan, ik heb altijd die ongelukkige vrees dupe te zijn van al wat ik zie & wat ik voel!

Ge moet Dinsdag naar Brussel komen. Niet voor ons revue — een zeer grove studentenschwank, een grotesk machien — maar om elkander eens goed te verstaan. Dinsdag zal ik opgeslorpt worden door mijn auteursplichten (!), maar Woensdag wijd ik u — en u alleen — heel den dag. Congé mogelijk?

Zeg me nu niet dat ge Zondag zult komen, want Zondag ben ik niet vrij. Schrijf me om welk uur ge Dinsdag aankomt, ofwel........ "ofwel schrijf ik u niet meer, na!"