Amsterdam 13 Jan 92
Beste Kerel
Ik moet je even bedanken voor je artikel en de toegezonden Aflev[ering] van De Vlaamsche School.[1] Vanochtend kreeg ik het op m'n bed en ik heb dadelijk toen je artikel gelezen. Nu ik het in druk zie bevalt [']t me veel beter; [']t is flink, potig en kruimig, met dat eigenaardige stoere dat ik in den stijl van goeie Vlaamsche schrijvers zoo karakteristiek vind. Het geheel met de illustraties ziet er wezenlijk kranig uit. Ik kende de Vlaamsche School niet en wist niet dat jullie er zoo'n mooi gedrukt en goed geïllustreerd tijdschrift op nà hieldt. Als [']t niet was dat je artikel in De Amsterdammer moet[2] heb je er al iets van gehoord? — dan zou ik er hier eens de aandacht op vestigen. Wat me in je artikel goed deed, was dat plezier van schrijven, dat ik er uit proefde. Ik zelf heb nu altijd te worstelen tegen m'n lakschheid; ik heb geen lust in m'n werk, doe wat ik moet doen, maar dikwijls met ertegen op zien. Daar moet ik me aan ontworstelen. aan die onmacht, dat spreekt van zelf. Maar o die verdoemde, vervloekte, wegvretende journalistiek, altijd dat ellendig labberkakken over het werk van anderen. En dan zien dat anderen heerlijk — scheppen! Vervloekt. Ik ben nu haast dertig jaar en wat heb ik gepresteerd in vergelijking bij anderen! Dat "Besproken Plaatsen".[3] — Als je wist hoe die lof er over me soms doet walgen. Ik heb een prikkel noodig om me weer op m'n werk te werpen, en wierook maakt me ziek[.] Wat wou ik graag eens uitfoeteren tegen mezelf, om m'n ellendig tijdverknoeien met niksigheden[.] Kleingoed! anders niet[.]
Wat zeg je nou van zoo'n uitbarsting! Ik wou dat ik iemand
[2]
eens flink bij de haren kon pakken. Mezelf kan ik dat niet doen — je kent de gesteldheid van m'n haardos! Nou, dan zal ik jou maar es stevig de hand drukken. Bonjour, kerel
Leo S[imons]
Annotations
[1] Simons bedoelt het artikel over Als Ik Kan, bestemd voor De Amsterdammer en het eerste nummer van De Vlaamsche School, nr. V (1892), waarin de bijdrage van De Bom over Als Ik Kan verscheen.
[2] Ten slotte zal er van Emmanuel de Bom toch niets over Als Ik Kan in De Amsterdammer verschijnen. Zie ook brief 46, noot 1.
