Nu geen brief,

geen metereologische briefkaart[1] je uit je sluimer heeft kunnen wekken zal ik een ander middel beproeven om een levensteeken uit je te knijpen:

Namens mijn lieve Vrouw en mezelf noodig ik je uit om Zondag 24 September a[an]s[taande], tegen half zes, met óns en Vermeylen in de Globe-Tavern te Brussel (Place Royale) te komen dineeren.

Je wilt toch wel voorgesteld worden aan mijn lief ander Ik?

Och kerel, als ik aan Haar denk krijg ik de tranen in de oogen. [']t Is zoo'n lieve, nobele, fijngevoelige vrouw. Ons samenleven in onze brieven zoo vervuld van àl het menschelijke — [']t mooiste & hoogste, de teederste adoratie, de innigste liefde & toch ook Begeeren en verlangen in die adoratie gereinigd. Zij, die in weelde leven kon, verkiest, om mij, den eenvoud. Zij is verlegen in haar fijngevoeligste vrees indiscreet in het wezen van anderen te dringen; hoog tegenover wie haar Zelf niet zouden eerbiedigen; hulpvaardig, goed, medelijdend voor wie haar hulp behoeven. Droomend en toch helderziend; begrijpend alles in dit leven en verlangend naar meer weten —

Ik ga je vervelen, met mijn lof op Haar — mijn Madonna della Gratia[.]

Vermeylen heeft je mijn "Impressie" gestuurd.[2] Hij vond ze minder goed. Laat jij je evenmin als hij in je oordeel door persoonlijke consideraties belemmeren. Mijn gevoel is misschien niet omgezet in kunst.

Ons drama in 2 bedr[ijven] dat je kent,[3] willen we — als alleen háar werk, hoor! — nog eens aan Vermeylen toonen voor we [']t inzenden ter opvoering. Wij hebben nog kleinigheden gewijzigd — ik zelf ben er nu heel tevreden over.

Wat [']n farce dat Congres. Veroordeeling van [']t modernisme door Brans. Verdediging door de Mont. Afkeuring van Laurillard! Vers van Laurillard![4] Heb je voor twee weken de Clown gezien?[5]

Nu moet jij antwoorden! Je bent toch niet ziek?